De snoephemel van Betje Barten
Uit Mededelingen, jrg. 49, 2024, nr. 1
Dur Joop Brons
Ien mien belèving was Huusse’ ien mien kiendertied ’n paradies vur snoepers. Zwat iedere winkel verkoch’ ies. Ien ieder geval de merste bakkers, waor je d’r toen nog meer van had dan now kappers. Over ’t algemeen waore’ ’t van die roomiesblokke’, waor je aon weerskante’ ’n kükske mos’ plèkke’. Een dubbeltje vur ’n witte, en vieftien cent vur ’n tweekleurige ijsco. Mor ‘t lekkerste vond eigenlijk ’t ies van Jamin ien de Vierakkerstraot, die mos je zo üt ’t papiereke ète’. Ok ’n dubbeltje. En vur ’n paor cente meer zat d’r ok nog sükkelaoi um ’t ies.D
Raor eigenlijk, van Jamin herinner ik mien eige’ inkel ’t ies terwijl ’t eigenlik de naam had (en nog hèt) ’n snoepwinkel te zien. Dat zal wel komme’ dur de enorme aonzügende werking van Betje Barten: de snüpkeswinkel waor alle Huussese blaag de deur plat liepe’. ’t Winkeltje tegenover de Büttepoort had grote aontrekkingskrach’ op zo’n snoeptod as ik was. Mor de enorme wis zuutigheid stoeng jammer genoeg ien gin verhouding met de paor rammelende cente’ ien mien boksetes.
‘t Waoter liep mien üt de mond bej ’t zien van al da’ lekkers. Ik was vurral gek op ’n stuk Mars, wat ’n godsvermeuge’ koste: ’n kwartje. ’n Paor keer hè’k thüs ’t missiepötje umgekieperd um illegaol te ienvestiere’ ien zo’n Mars. Natuurlik gieng ik dat laoter biechte’, want dan was de zonde vur mien gevül toch wer ’n bietje goedgemak’. Bovendien hadde’ ze ien de missie paoter Jooste’, paoter Èrde en monseigneur Bodewes al. Dus die Mars vur mien kon d’r best van af.
Mor de snoephemel op aorde had, um gelukkig te worde’, nog veul meer dan van die pèperdure marse’. Nim de verrassingszäkskes met as gròtste verrassing da’j eigenlik toch wèr belazerd was. Mor je kon vur ’n dubbeltje ok ’n rölleke drop kope’. Zout, zouter en dubbelzout en a’j d’r eenmaol mee begon dan gieng ’t ene dröpke nao ’t andere ien de mond, nè zolang totda’j zo misselik was dat de dröpkes d’r op eige’ krach’ wer ütkwame’. Zuuthout was d’r ok – ik mein da’ die täkskes ’n stüver kostte’. Kauwe’ totdat ’t snoepgrej begon te lieke’ op ’t schildergereedschap van Thijs (of Toon) van Tinus de Verver. En wa’ dochje van wit-zwart ien van die cellofaon-tütjes. Je had ien die tied nie’ veul nodig um ow eige’ kotsmisselik te ète’.
Betje Barten en tandarts Jopie Berends motte’ destieds hòs wel iets met mekaor hebbe’ gehad. Stèrker nog: ik mag kiespien kriege’ as da’ niet zo was.
Wat te näöle’?