Dictee 2011

Nor de veiling

Toe’j nog op ’t Knienepäädje kon strükkele’ en op moelepote’ ien de zutzooi of ien ’t gräs terech’ kwam, waore’ veul van onze vurvaoders – vurmoeders hewwe’ kennelik nie’ –  aon ’t wèèrk op ’t land.
Met de schöp wier de vurref gespaoid en met ’n schoeffel wier d’n oorlog verklaord aon ’t boch’, zoas kettingspolle’, kweeke’ en mèlstronk.

D’r was altoos wel wat te doen: slaot stippe’, andievie stèèke’, peeje’ eene’, siepkes èrbèès plukke’, op d’n dèèl look schònmake’ of ’t blagewèrrek üt de bongerd jage’.
En ien de wienterdag wiere’ ’s aoves rond ’t fenüs sprütte’ geschònd bej ’n smèrrig pötje moekefoek en ’n lekker pötje näöle’.

As alles van ’t land was, wier ’t varse grei nor de veiling gebroch’. Dat kon toen nog. Now wör ’t misschien ’n määrt, waor büttelandse schrèèkers dinke’ geld te verdiene’ aon blèkgrei, zoas ouwe auto’s.
’t Enige dat dan nog wör dörgedrääid zien de kilometertellers.