Arendsoog
Dör: Joop Brons
Uit Mededelingen, Jaargang 41, nummer 2, 2016
Lèze’ was leuk op de lèggere school, althans ik von’ ’t eiges één van de moiste dinge’ um te doen en te lere’. Mien opa was kleermaker, dus kreeg ik vur mien verjaordag ’n bükske van Pietje Prik. Mor da’ was ’n ützondering. Over ’t algemeen was ’t hèvig stichtelijke kos’ wa’j vur de kieze’ kreeg. Da’ begon al bej de erste communie met ’n kienderbijbel en ’t groot communieboek Bij Ons Thuis, alletwee üt de katholieke boekwinkel van Gèveling. Mor ik lustte alle letters rauw, dus ik verslond alles wat mien vur de oge’ kwam. En op school was ’t nao ’t lèèsplänkske ok medeen geloof wat de klok sloeg. Ik herinner mien de avonture’ van Kodjo, ’n bekeerd negerjöngske üt de rimboe van Afrika. Dat was ’n verhaol van missionaoris Bernard Eerden, die nog èèrs ’n vage link had met Huusse’. En Lazarus en de Rijke Vrek, ok al wer zo’n les ien braaf lève’ van de eigeste paotershand.
En daor bleef ’t niet bej. Nim now Arendsoog. Dat was ’n regelrechte hit bej de jongens ien die tied. Bej de verkennerej wier ’t op kamp veurgelèze’ en van school wit ik dat ok meester Janssen d’r veul üt veurlas. Spannende cowboyverhaole’ üt ’t wilde weste’. Althans, dat doch je. Ien feite waore’ Arendsoog (de bejnaam van Bob Stanhope) en zien Indiaonse vriend Witte Veder hele nette katholieke kerls, die keurig op zondag tusse’ hun avonture’ deur nor de kerk gienge. ’t Pèrd Lightfeet wier dan vur de mis ekkes bütte’ vastgeknöp’. Arendsoog was ’n bedinksel van Jan Nowee die ien Aorem wíer gebore’ en nooit verder dan Den Haag is gekomme’. Ien feite wis’ Nowee helemòl niks van Arizona, ’t stukske Amerika waor ie altoos over schreef. Hej was ’n katholieke onderwiezer die d’r nog nooit was gewès’. Wat ie schreef over ’t woeste landschap had ie üt andere bükskes, zoas Winnetou.
Ik zat ien de vijfde klas toen meester Janssen wer ‘s veurlas üt Arendsoog en de Goudkust. Halverwège ’t verhaol stopte ie en vertelde ons dat de schriever kort daorveur was dood gegaon. Kommer en kwel ien de schoolbanke’. Wej hebbe’ ien de klas ’n rozehüdje vur zien zielerust gebeeje’. Vervolgens gieng ’t verhaol verder, want ’t boek was gelukkig afgemak’ dur Paul Nowee, zien zoon. Mor nim van mien aon dat ’t wel effe schrikke’ was, vur ons blage’.
(Wat te näöle’?
)