Bak Huussese herrie

Dur Joop Brons
Uit Mededelingen, Jaargang 43, nummer 2, 2018

Huusse’ is altoos goed gewès’ vur ’n stevige bak herrie. En nie’ inkel ien figuurlijke zin. Lao’k beginne’ met de schutterèj die ok bütte’ ’t jaorlijke schuttersfeest ‘t gildekanon liet buldere’. Hele straote’ zaote’ op mòndagmèèr ien alle godsvroegte rechtop ien bed as Jaap Elings her en der ien Huusse’ nejje koninge’ en ouwe bekende’ üt bed schoot. En dan praot ik nog nie’ ins over ’t koningschiete’ eiges. Ien de kersenbongerd wier zoveul meugelijk herrie geschöp’ dur sprauwejagers, die de vliegende dieve’ van de Hedelfingers af moste’ houwe’. Dat gebeurde met brommers zonder knalpiep, rammelende busse’ en nog laoter met gaskanonne’. Mor ok de kerk droeg bej aon ’t kabaol. Zelfs de zondagsrus’ was nie’ heilig. ’t Geklep van de klökskes van de zusterskapel en ’t paotersklooster was heel fienekes, zeker ien vergelieking met ’t lujje van de klokke’ van de grote kerk. En d’r wier wat afgelujd ien Huusse’. ’s Mèèrs vroeg vur drie misse’, en ien de loop van de dag was d’r durdewèèks altoos wel ’n brullef’ of ’n begrèffenis. Um elf uur wier gelujd as d’r iemand dood was en um negen uur klonk de papklok: de herinnering aon de tied dat Huusse’ um die tied de poorte’ sloot. En vurral niet te vergète’: ’t Angelus um twaolf uur ’s middags en um zes uur ’s aoves. As misdienaor he’k geregeld aon ’t klokketouw gehange’, want dat verrekte Angelus was nog ’n heel herejee. De klok mos’ èrs drie keer over drie keer slaon en dan ’n volle minuut achter mekaor deur. En prebier as ’n klein kèrlje zo’n zwaore klok nao drie keer mor ‘s ’t zwiege’ op te legge’. ’t Angelus was oorspronkelijk bedoeld um de minsen op de velde’ en op ’t werk op te roepe’ tot ’n gezamenlijk gebed. En d’r waore’ nog veul meer vörme’ van geläärm ien ’n tied waor ’n auto nog ’n biezonderheid was. Carbidbusse’ met ouwejaor, de bel van de iezerboer ien de straote’ en de klepperman die met zien blèk ’n noodslacht aonkondigde. Zelfs ’n drääiörgel hörde je nog geregeld ien Huusse’. Mor ’t was wel herrie die de rust ien Huusse’ onderstripte.

Echte herrie ha’j pas één keer ien de vier jaor de gemeenteraodsverkiezinge’. Heel Huusse’ wier dich’gepläk’. ’t Grote geweld kwam van alle wages die met knoepers van luidsprèkers alle aovende deur de straote van Huusse’ trokke’. Onbegriepelijk, niet te verstaon, mor wel ontiechelijk hard. De lèste keer da’k ’n verkiezingscaravaan dur Huusse’ zag trekke’, was toen Thé Geene de zwaon van de Westerbouwing had geronseld as stemmetrekker.

Elk dörp zal zien eige’ herrie kenne’, mor ien mien belèving knalde Huusse’ d’r altied bovenüt.